Stòira nostȓan-a do lov e dȓa voȓp di primo culasso
Iss quinta che o lov o ȓ’ha tacà a fé cola vos slongà e lamentosa ch’a së s-ciàma pròpi “fé a vos do lov”. Daȓ nòstȓe pàrt, quandi che ij can fan ’sa vos lì, iss dis che cheich brute neuve deuvo rivé. I nostȓi vèj, më smija ‘d ricordé, i divo che pròpi ’nt’ëȓ neucc ëd lun-a rionda, ij can iss bitàvo a fé ëȓ vers do lov e ȓa voȓp, aȓ fond dëȓ ròche, a fàva dij squis dȓ’assident. Iss vogh che chèich angaȓavegn (intrighi) i j’eȓo dabon.
Ant’ës càs sì peȓò o lov, ant’ȓa soa testa, o schërdiva d’ancanté ȓa lun-a. A j’eȓa na neucc sclinta ‘d lun-a pin-a. An tȓa chiàl oss pensava ’d fé ’n-namoȓé col bianch, gȓòss balon che ‘nt’o cèl smijàva ch’oj grignaijssa; e tant ciapà da s’incant oss dësmentiàva fin-a ‘d bèive e mangé!...
Ma adess tacoma d’an pȓinsipi pëȓ capì ëȓ motiv d’ëss comportament ch’o ȓ’ha cambià ’n mèj o lov, tant da rendȓo pietos, squàsi ridicol.
Ant’ëȓ bòsch i-j viviva na voȓp, ma bela…ma bela, con ëȓ pej còti e con j’euj doss dȓa cȓàva mòrta, tant da stimesse da sola! Ën pì, marcianda a svantava ra soa bela cova gonfia e cissosa, rivanda aȓ ponto ‘d bité ant’o sàch ògni màs-cc ën ciȓcolasssion dëȓ bòsch!...
Màch o lov oss no sbativa ij ciàp, o ȓ’ha degnàva nen ëd në sguàrd, ansi… piandse gieugh ëd chila, voȓp, o ȓa bèicava con na ghigna sbëfiàrda.
Ȓa voȓp, orgoliosa e fȓija, a ȓ’è piassȓa talment ch’a studia ‘d fèiȓa spuȓghè, a ’s lov balord!... Con ȓ’astussia ’d’na voȓp a ȓo convincc ch’o saȓìja stà veveȓà da tucc, s’o fijssa riossì a conquisté ’ȓ cheuȓ dȓa lun-a; ma pëȓ fé so-sì o dvàva aumenté o ton dȓa soa longa vos lamentosa fandje scoté, a ȓa lun-a, ȓa soa neuva e pì briosa serenàda.
Paȓèj, ògni lun-a pin-a, o lov o brajàva au cel suplicanda a lun-a dë scoteȓo pëȓ dabon!... Ma ȓa lun-a a s’o fregava do tut, mentȓe ‘ȓ bestie dëȓ bòsch ȓo bèicàvo con discȓedit e compassion.
Ben pȓèst o ȓ’è dvëntà ëȓ babàcio dȓ’arciàm, pì nen o lov stimà e prepo, ma dȓa lun-a o sëȓvitó e ’ȓ cantastòiȓe da bon pàt.
Ant ’sa maneȓa sì ȓa voȓp a ȓ’è vendicàsse do lov ch’o ȓ’è pëȓmetisse ‘d pieȓa ’n giȓ, pròpi chila che ’n fàt d’astussia a pija lession da gnun. Difatti o lov o ȓ’è bitàsse ȓa coa ’n mes aȓ gambe e o ȓ’ha piantàȓa lì ëd fé ëȓ fabiòch. Da ȓa voȓp o ȓ’è stà arpagà nen màch con ȓa stessa moneda ma con ’n fràch d’inteȓesse pëȓ gionta. An sȓa paciàra, o lov, o ȓ’è cò vnù màgȓ páid ën pich con ëȓ pej dricc e tut schëȓpentà.
Pàno pëȓ gnente che ij nòstȓi vèj, ȓ’han tiȓà fòȓa ȓa maneȓa ’d dì: - fuȓb páid dȓa voȓp -.
PRIMO CULASSO
O lov e ra vorp (Versione in italiano)
Si narra che il lupo cominciò ad ululare
convinto che la luna potesse così conquistare.
Tanto pensava di far innamorare quella bianca palla che in cielo stava
che a bere e mangiare più non pensava.
Ma cominciamo da capo per capirne il motivo
di quel cambiamento che lo rese mite e da tutti deriso.
Nel bosco viveva una volpe graziosa,
pelo soffice e occhio languido: una gran vanitosa.
Camminando ondeggiava la sua coda ammaliatrice
mietendo vittime amorose di ogni genere e specie.
Solo il lupo non la degnava di uno sguardo
prendendosi gioco di lei col suo ghigno beffardo.
La volpe nel suo orgoglio ferita se la prese a morte
decidendo di far provare al lupo la sua stessa sorte.
Con astuzia lo convinse che sarebbe stato da tutti venerato
se il cuore della luna avesse conquistato
e per far questo forte forte doveva cantare
per la sua serenata farle ascoltare.
Così ogni plenilunio il lupo strillava al cielo
supplicando la luna di ascoltarlo per davvero,
ma l'astro della notte non lo considerava minimamente
mentre gli animali del bosco lo guardavano con aria diffidente.
Ben presto di tutti divenne lo zimbello
non più il lupo fiero e spavaldo ma della luna servo e menestrello.
Così si vendicò la volpe una volta dal lupo derisa,
rendendolo agli altri ridicolo lo ripagò con la stessa divisa (moneta).
Ant’ës càs sì peȓò o lov, ant’ȓa soa testa, o schërdiva d’ancanté ȓa lun-a. A j’eȓa na neucc sclinta ‘d lun-a pin-a. An tȓa chiàl oss pensava ’d fé ’n-namoȓé col bianch, gȓòss balon che ‘nt’o cèl smijàva ch’oj grignaijssa; e tant ciapà da s’incant oss dësmentiàva fin-a ‘d bèive e mangé!...
Ma adess tacoma d’an pȓinsipi pëȓ capì ëȓ motiv d’ëss comportament ch’o ȓ’ha cambià ’n mèj o lov, tant da rendȓo pietos, squàsi ridicol.
Ant’ëȓ bòsch i-j viviva na voȓp, ma bela…ma bela, con ëȓ pej còti e con j’euj doss dȓa cȓàva mòrta, tant da stimesse da sola! Ën pì, marcianda a svantava ra soa bela cova gonfia e cissosa, rivanda aȓ ponto ‘d bité ant’o sàch ògni màs-cc ën ciȓcolasssion dëȓ bòsch!...
Màch o lov oss no sbativa ij ciàp, o ȓ’ha degnàva nen ëd në sguàrd, ansi… piandse gieugh ëd chila, voȓp, o ȓa bèicava con na ghigna sbëfiàrda.
Ȓa voȓp, orgoliosa e fȓija, a ȓ’è piassȓa talment ch’a studia ‘d fèiȓa spuȓghè, a ’s lov balord!... Con ȓ’astussia ’d’na voȓp a ȓo convincc ch’o saȓìja stà veveȓà da tucc, s’o fijssa riossì a conquisté ’ȓ cheuȓ dȓa lun-a; ma pëȓ fé so-sì o dvàva aumenté o ton dȓa soa longa vos lamentosa fandje scoté, a ȓa lun-a, ȓa soa neuva e pì briosa serenàda.
Paȓèj, ògni lun-a pin-a, o lov o brajàva au cel suplicanda a lun-a dë scoteȓo pëȓ dabon!... Ma ȓa lun-a a s’o fregava do tut, mentȓe ‘ȓ bestie dëȓ bòsch ȓo bèicàvo con discȓedit e compassion.
Ben pȓèst o ȓ’è dvëntà ëȓ babàcio dȓ’arciàm, pì nen o lov stimà e prepo, ma dȓa lun-a o sëȓvitó e ’ȓ cantastòiȓe da bon pàt.
Ant ’sa maneȓa sì ȓa voȓp a ȓ’è vendicàsse do lov ch’o ȓ’è pëȓmetisse ‘d pieȓa ’n giȓ, pròpi chila che ’n fàt d’astussia a pija lession da gnun. Difatti o lov o ȓ’è bitàsse ȓa coa ’n mes aȓ gambe e o ȓ’ha piantàȓa lì ëd fé ëȓ fabiòch. Da ȓa voȓp o ȓ’è stà arpagà nen màch con ȓa stessa moneda ma con ’n fràch d’inteȓesse pëȓ gionta. An sȓa paciàra, o lov, o ȓ’è cò vnù màgȓ páid ën pich con ëȓ pej dricc e tut schëȓpentà.
Pàno pëȓ gnente che ij nòstȓi vèj, ȓ’han tiȓà fòȓa ȓa maneȓa ’d dì: - fuȓb páid dȓa voȓp -.
PRIMO CULASSO
O lov e ra vorp (Versione in italiano)
Si narra che il lupo cominciò ad ululare
convinto che la luna potesse così conquistare.
Tanto pensava di far innamorare quella bianca palla che in cielo stava
che a bere e mangiare più non pensava.
Ma cominciamo da capo per capirne il motivo
di quel cambiamento che lo rese mite e da tutti deriso.
Nel bosco viveva una volpe graziosa,
pelo soffice e occhio languido: una gran vanitosa.
Camminando ondeggiava la sua coda ammaliatrice
mietendo vittime amorose di ogni genere e specie.
Solo il lupo non la degnava di uno sguardo
prendendosi gioco di lei col suo ghigno beffardo.
La volpe nel suo orgoglio ferita se la prese a morte
decidendo di far provare al lupo la sua stessa sorte.
Con astuzia lo convinse che sarebbe stato da tutti venerato
se il cuore della luna avesse conquistato
e per far questo forte forte doveva cantare
per la sua serenata farle ascoltare.
Così ogni plenilunio il lupo strillava al cielo
supplicando la luna di ascoltarlo per davvero,
ma l'astro della notte non lo considerava minimamente
mentre gli animali del bosco lo guardavano con aria diffidente.
Ben presto di tutti divenne lo zimbello
non più il lupo fiero e spavaldo ma della luna servo e menestrello.
Così si vendicò la volpe una volta dal lupo derisa,
rendendolo agli altri ridicolo lo ripagò con la stessa divisa (moneta).